Kalıcı değildir zulüm kalesi!
Son günlerde Zülfü Livaneli’nin güzel sesinden dinlediğimiz,”Bir insan ömrünü neye vermeli / tükenip gidiyor ömür dediğin…” dizeleriyle süren türküsü dolanıyor dilime.
Gün, ömürde bir yaprak…
Ay, yıl ne fark eder; önemli mi?
Güneş tepede yükselse de, günlerde kış ayazı egemen; fırtına esip yıkıyor boran…
Kanla ve gözyaşıyla yoğruluyor yaşamın hamuru…
Her gün bin bir canla doyuruyor karnını toprak…
Buruk anılar yadigâr kırımdan kurtulanlara!
İşte yıllar önce not düştüğüm bir haber:
-Çocukların bulduğu el bombası patladı; yedi çocuk öldü…
“Önemli mi çocukların ölmesi, çocuktan bol ne var?
Yorma kafanı, sen haytasın ya!
Tıraşını ol; çayını iç, işine koşup karış sorgulamayan kalabalıklara… sakın ola burnunu sokma her şeye, yoksa ağrıtırsın baş…
Şartlı tahliyeymiş, afmış takma kafanı; önemli mi?
Yarın yine dolar cezaevleri, çünkü kafa hasta verilen ilaç başka…” demek ne kolay.
Mikrobu yayan reçeteyi de yazıyor!
Gün, gün dolu ölüm!
Şiddet dörtnala kalkmış at, nallarında paslı çivi, çiğniyor yürekleri…
Ey kendine insanım diyen yaratık; vazgeç zulümden, bırak serpilsin yapraklar yeşil yeşil, açsın çiçekler rengârenk…
İnat etme, tut bir ucundan güzelliğin, tutun da yaşa; sen diresen de bir gün mutlaka kök salacak güzellik; bak yarılmış tohumlar…
Zulmün mirası öne eğilen baştır; olmaz binası.
İşte bir başka haber:
“Tarih 21 Mart 1968 Güney Afrika Cumhuriyeti; gösteri çatışmaya dönüştü, altmış bir ölü…”
Ölüm kara, kıyıcılar gibi!
Sırasız ölenler masum…
Zaman denen yargıç, er ya da geç mutlaka verir dersini herkese!
Siz siz olun aldanmayın görünüşe; kalıcı değildir zulüm kalesi!
Kişinin elinde olmadan geldiği dünyada kat ettiği ömür denen serüven nefis körlemekten öte nedir ki?
Yaşanan günün albenisine kapılarak tercihlerde bulunmak çoğu zaman kişiyi yanıltır; asıl önemli olan ömür sürecindeki çizginin eğrileridir.
Hiçbir zulmün kalıcı olmadığı gibi; koşullar güç olsa da geçmeyen gün yoktur.
Günübirlik çıkarlar uğruna zulme maşalık edip kendi soyuna ihanet edenler utansın.
