Mersin'in tarihi bitki dokusu gün geçtikçe yok oluyor...

Kent içerisinde turunçgil ağaçları, beledşyelerin orta refujlere diktiğinin dışında neredeyse yok gibi.

Çok su tüketmesi özelliğiyle geçmişte bataklıkların kurutulmasında yararlanılan okaliptüs ağaçları Askeri Kışla Alanı dışında kalmadı. Müftü Deresi boyunda bulunan devesa okaliptüsler son düznleme sırasında köklenirken, ağaçlara yuva yapan Küçükbeyaz Akbalıkçıl kuşları bölgeyi terk ettiler... 

Tren İstastonu kuzeyindeki okaliptüs ormanı toptan köklanerek yerine park düznlendi.

Kadim bitki örtüsünün diğer bir türü da Zehir ağacı...

Mersin’de küçük ölçekli konutların inşasında kullanılan "Zehir Ağacı" olarak bilinen ve bazı çevrelerce "Zagzafon" da denilen ağaçlar da yok oluyor.

Önce yeşil, zamanla sarılaşan meyvesi yenip kullanılmayan Zehir Ağacı, kurtlanmama özelliği nedeniyle geçmişte basit yapı Huğlar ve Bağdadi Tekniğiyle inşa edilen yapıların iskeletlerinin çatılmasında kullanılırmış...

1980’li yıllara kadar bahçe ve kent icerindeki boş arsalarda görülen ve boyları 8-10 metreyle kadar uzanan hiçbir bakım istemeyen oylumlu ağaçlar, kullanılmadığı için kimsenin dikkatini çekmiyor atık.

Meyve çekirdeğinin düştüğü yerde kendiliğinden yetişen Zehir Ağaçlarına kırsal kesimde hâlâ sıklıkla rastlanırken, kent içerisinde ise bazı park ve Müftü Devresi kenarındaki yeşillikler arasında boy atarak bilip anısı olanlara geçmişi çağrıştırıyorlar...

Ne acıdır ki, rantçılarca kutsanan beton girdiği yerde tüm güzellikleri yok ediyor...