Anadolu yaşam ve kültüründe dutun ayrı yeri vardır...
Edebiyata girmiş, türküleri dillendirmiş, kuşları duyurmuş, insanların tatlı ihtiyacını karşılamış, saz olup ses vermiştir...
Çağdaş yazar, düşünür, şair Nedir Rahmi Eyüboğlu," Karadutum, çatal karam, çingenem / Nar tanem, nur tanem, bir tanem / Ağaç isem dalımsın salkım saçak /Petek isem balımsın, ağulum / Günahımsın, vebâlimsin..."dizeleriyle oylumlandırır dutu. 

Koca Veysel,"Bahçede dut iken bilmezdin sazı / Bülbül konar mıydı dalına bazı / Hangi kuştan aldın sen bu avazı / Söyle doğrusunu gel inkar etme..."diyerek seslenir duta.

Dut deyip geçmeyin sakın, narenciye ağaçları gibi dutlar da olmazsa olmaz öğesiydi birinci ve ikinci kuşak yapıların; her evin bahçesinde dut olduğunu söylemek belki biraz iddialı olabilir, ama her sokakta mütevazı evlerin bahçelerinde dallarında yiyecek saklanan tel dolapların sallandığı en az 3-5 kök devasa dut vardı.

Mayısın ilk haftalarında olgunlaşmaya baslayan beyaz, siya ve pembe dutlar, ilk önce mahallenin haylaz çocukların saldırısına uğrar, daha sonra da ağaçların altına gerilen temiz örtülere silkelenip tabak tabak konu komşuya dağıtılırdı. Boşalan dut tabakları elbette başka yiyeceklerle doldurularak sahiplerine geri gönderilirdi.

Anadolu’nun sebil ve bölüşüm geleneğinin en güzel örneğinin göstergesi olan dut ağaçları da yaşamı şekillendiren tüketim kültürüne yenik düştü!

Betonlaşmayla birlikte narenciye bahçeleri gibi dutlar da kesilerek yok edildi. Dut ağaçlarının güzelliğinden yoksun büyüyen günümüz insanları, meyvesini artık  kaldırımlara kümelenen satıcı köy kadınlarının önlerine dizdikleri plastik kutularda görebiliyorlar!

Kuşları doyurup , insanların nefsini köleyen güzel Mersin'den kalan son zenginlik dut ağaçları da, çoğa kalmaz benzinli testerelerle kökünden kesilerek devrilir...