Biliyle...
Eşim hazırlamakta olduğu yemekten artakalan kaynamış nohudun üzerine kimyon ekeleyip getirmesi üzerine birden çocukluk günlerime uzandım. Kar beyazı önlüğü ve başındaki takkesi, kolundaki kovasıyla, “Tuzuyla kemunuyla biliyle” seslenişiyle ikindi üzerleri dolaşan satıcılar canlanıverdi gözümde.
Kuruşlara burun kıvırmayan, pamuklu şeker, bicibici-karsambaç, kerebiç, macun şekeri, elmalı şeker, kırmızı lokum, gazoz-limonata, dondurma satıcılarının sesleriyle çınlayan Mersin’in portakal çiçeği kokan, araba gürültüsünden uzak sokaklarının kendine özgü bir renkliliği vardı eskiden!..
Dilimden dökülen her eskiden sözcüğü ile birlikte emin olun bir şeyler kopuyor içimden...
Kaynamış nohudun çağrışımıyla yıllar öncesine gittiğimin günün akşamında, televizyon kanallarında izlediğim deprem sigortası tanıtımı içimi kıyarken, geçmişe dönük anılar film şeridine dönüşüp arsız misafir gibi yurt tuttu belleğimi...
Ve Selim İleri’nin eski İstanbul’u betimleyen yazılarının da etkisiyle yazdığım,
“Hani o ahşap evler
Merdivenlerinde dizili
Menekşeler fesleğenler
Onlara sevgiyle bakan gözler
Begonyalar çiçek açar
Yasemin güzel kokarmış
Kim takar
İnsanlar
Ormanlar yakılıyor şimdilerde
Oncasına çoğaldı ki
Tek tek sayamam yerlerini
Örseleniyor yüreğim
Öksüz çocukların ağıdı buruk
Gözyaşları da sitemli
Yalana
Talana
Nedenini anlayamadıkları savaşlar
Bir de
Sözümona biz büyüklere “ dizelerini iliklerimde duyumsuyorum.
Sigorta reklamları yapıladursun, kaç deprem oldu, ne canlar kurban gitti ihmallere...
Çocuklar, ah çocuklar; ela, kara, yeşil gözlü en doğal istemlerine gem vurulan çocuklar...
Satıcıdan istediklerini alamayan gözleri özleem yüklü çocukların iç dünyalarında yitip gidiyorum...
Düşüncelerim daldan dala uçuşan kuşlar gibi, geçmişle bugün arasında gidip geliyor...
Bir yanda, yoksulla varsıl arasında farkın uçurum boyutuna ulaşmadığı, kavga ve savaşın hayatın her alanına yansımadığı, insanların “Bir kaşık aşım kaygısız başım” dediği yoksulluklara karşın güzel günler; diğer yanda ise teknolojik gelişmelerin kaynak yarattığı bir ortamda, insanların gönenç düzeyinin yükselmesi gerekirken açların çoğaldığı, savaşların sıradanlaaştığı, “Altta kalanın canı çıksın” anlayışının egemen olduğu bir dünya...
Sanki Orhan Veli,” Bir elinde cımbız / Bir elinde ayna / umurunda mı dünya” dizelerini bugünler için söylemiş.
Yaşamın her alanında olumsuzluk egemenken herkes kendi havasında. Bir kör dövüşüdür almış başını gidiyor...
Aynı dünyanın insanlarının eylem ve söylemleri ayrı olup, bölük bölük bölünmüşler. Toplumsal yarar içeren olaylara karşı duyarsızken, günübirlik kişisel çıkarlar için birbirlerinin kafasını yarıp gözünü çıkarıyorlar.
Uzağa gitmeye gerek yoktur. Günlük yaşantımızda bunun örneklerine sıklıkla rastlayabiliriz.Ülkemizde apayrı iki dünya var sanki. Bir tarafta milyonlar açlık sınırının altında var olma mücadelesi verirken, diğer tarafta seçkin bir azınlık debdebeli bir yaşam sürüyor. Halkı bilgilendirme yükümlülüğü bulunan Televizyon, radyo ve gazeteler, yeni deyimle MEDYA ise, asıl işlevlerinden uzaklaşarak, hem nalına hem mıhına vuruyor.
Türkiye öyle bir noktaya getirildi ki, sabahları herkes evinden bir hesapla çıkıyor. Kimi akşam evine bir ekmeği nasıl getireceğinin hesabını yaparken, kimileri de trilyonlarına trilyon katmanın peşinde. Toplumsallıkmış, sosyal yaşammış çek bir kalem.
Böylesi bir ortamda, çocukların lafı mı olur?
Bütün bunları düşündükçe karamsarlığım daha da artıyor. Açların sayısının artığı kan gölüne dönüşen bir dünyada, çözümsüzlüğün sarmalında kıvranıp duruyorum...
Konuyu ne kadar açsam da anlatmak istediklerimi sözcüklere dökemiyorum...
İyisi mi yazıyı yine bir şiirle noktalayalım:
“Teknolojide devrim yaşanıyormuş
Bilim tehdit olmaktan çıkarmış kanseri
Kalp krizine de çare bulunmuş
Neyleyim
Ekmek diye ağlanarak
Çekiştirilen ana eteği yüreğim
Avunmalar dindirmiyor sızısını
Suyun başını tutanlar
Açgözlü
Duyarsız mı duyarsız
Boğuluyorum
Özlemle ağlayan
Gözyaşlarında çocukların”
