Geçmişin Mersin’i yeşillikler içindeydi…

Her evin önünde narenciye, nar, yenidünya, cennet meyvesi, asma, murt ve dut vardı…

Siyah ve beyaz dut kentin vazgeçilmeziydi, baharla birlikte meyvesi olgunlaşır, haylaz çocuklar dallarına tırmanırdı…

Aileler dutu silkeler tabak tabak komşulara dağıtırlardı….

Barış Mahallesi 128. Cadde üzerinde konumlu yıkılmaya yüz tutmuş evin önündeki asırlık dut ağacı, kökü çürüse de varlığını sürdürüyor. Öğrencisi olduğumuz Gazipaşa İlkokulu’na gidiş, dönüşlerde yanından geçerdik, yaşlı kadınlar gölgesinde sigara tüttürürdü…

Akdeniz sınırları içindeki bölgenin ismi mahalle ve cadde adeta dökülüyor....

Mahalle aralarında tek tük kalan dut ağaçları çoğa kalmaz köklenerek yerlerine boz betonlar dikilir…